Vazgeçilmez bir ilkokul öğretisi klasiğidir 5 duyu organımız. Hemen sayıverir minikler: gözüüm, burnuum, kulağım....
Yaklaşık 10 yıl önce, işitme sektöründeki ilk iş görüşmemi yaparken, şaşkınlıkla “sadece yaşlılar değil midir duymayan, başka kim işitme güçlüğü çeker ki? ” diye hayretle (belki de cahilce demek daha doğru!) sorduğumu hatırlıyorum. Oysa ki, hayatımın en içinde olan dostlarımın, büyüklerimin, komşularımın bile mutlaka bir yakını, bir hikayesi varmış işitme engeli ile....
Ve içine girdikçe nasıl da vazgeçilmez, nasıl da kıymetli, nasıl da hayatın temel bağlarından biri olduğunu tekrar tekrar öğrendimişitmenin....genç yaşlı fark etmediğini, 70 yaşında bir büyüğün bir gazoz fısırtısına 3 yaşında bir bebek gibi şaşırıp sevindiğini gördüm. Fotoğraflara konu olacak güzellikte bir bebeğin yanında gümbür gümbür çalan davula kılını kıpırdatmadığını, dönüp bakmadığını gördüm. Gönlündekileri, aklındakileri ifade edemediği için hırçınlaşan bebekler, küsen büyükler gördüm.
Ve ne mutlu ki, ilk duyduğu sese hayretle, bazen ağlayarak, bazen gülerek, bazen korkarak, bazen zaferle bakan gözler gördüm... mutluluktan ağlayan anne babalar, o ilk sese sevinçten havalara uçan, dua eden, şükreden aileler, gençler, erişkinler gördüm....
Oysa ki benim gördüklerim okyanusta bir damla...Makalenin devamı için tıklayınız
